چرا فکر میکنیم خودمان باید تنبیه کنیم؟
1. چون درد ما دیده نشده
وقتی کسی بهمون ظلم میکنه، اولین چیزی که از دست میره، حس دیده شدنمونه.
و تنبیه کردن، میشه راهی برای فریاد زدن:
«من هنوز اینجام! من هنوز درد دارم!»
> «ما تنبیه میکنیم، چون فکر میکنیم اگه درد ما دیده نشه، انگار اصلاً اتفاقی نیفتاده.»
---
2. چون عدالت واقعی، کند و بیرحمه
عدالت سیستماتیک، اخلاقی، یا حتی کارما؟
همهشون کندن.
و ما آدمای صبور نیستیم.
ما میخوایم همین حالا، همین لحظه، اون آدم درد بکشه.
چون ما درد کشیدیم.
> «ما نمیخوایم عدالت، میخوایم تعادل.
> درد من = درد تو.
> ولی دنیا اینطوری کار نمیکنه.»
---
3. چون کنترل از دستمون رفته
وقتی کسی بهمون آسیب میزنه، حس میکنیم کنترل از دستمون خارج شده.
و تنبیه کردن، یه راهه برای پس گرفتن اون کنترل.
حتی اگه فقط توی ذهنمون باشه.
> «تنبیه کردن، یه توهمه.
> یه راه برای گفتن: من هنوز قدرت دارم.
> ولی واقعیت؟ تو هنوز داری با اون آدم زندگی میکنی، حتی وقتی نیست.»
---
4. چون بخشیدن، یعنی رها کردن قدرت
و ما نمیخوایم قدرت رو رها کنیم.
ما میخوایم اون آدم بفهمه، حس کنه، بسوزه.
و اگه نبخشم، انگار هنوز یه طناب دارم که میتونم بکشم.
> «ولی اون طناب، دور گردن خودته.
> هر بار که میکشی، خودتو خفه میکنی.»
---
5. چون فکر میکنیم درد ما باید یه معنا داشته باشه
و اگه اون آدم تنبیه نشه، انگار درد ما بیمعنا بوده.
ولی منسون میگه:
«درد، خودش معنا داره. لازم نیست با انتقام معنا پیدا کنه.»
🌺
