چرا باید رنجش بگیریم؟

---

 

🔍 چرا رنجش می‌گیریم؟ چند دلیل ریشه‌ای:

 

- چون آسیب دیدیم، ولی نتونستیم دفاع کنیم.  

  رنجش اغلب وقتی شکل می‌گیره که نتونستیم اون لحظه حرف بزنیم، اعتراض کنیم، یا حتی بفهمیم چی شد. پس زخمش می‌مونه، بی‌پاسخ.

 

- چون ارزش‌هامون زیر سؤال رفتن.  

  وقتی کسی چیزی رو که برامون مهمه—احترام، وفاداری، صداقت—زیر پا می‌ذاره، رنجش مثل یه واکنش به این بی‌حرمتیه.

 

- چون نمی‌خوایم دوباره آسیب ببینیم.  

  رنجش یه جور سپر می‌شه: «اگه یادم بمونه چی شد، دیگه اون اشتباه رو نمی‌کنم.» ولی این سپر، گاهی تبدیل به زندان می‌شه.

 

- چون هنوز اون آدم یا اون اتفاق برامون مهمه.  

  اگه بی‌تفاوت بودیم، رنجش نمی‌گرفتیم. پس رنجش نشونه‌ی اینه که یه چیزی هنوز توی دل‌مون زنده‌ست—even اگه دردناک.

 

---

 

🧠 یه نگاه روان‌شناختی:

 

رنجش ترکیبیه از خشم سرکوب‌شده، غم، و حس قربانی بودن.  

و چون اغلب توی ناخودآگاه جا خوش می‌کنه، ممکنه سال‌ها باهامون بمونه، حتی اگه خودمون نفهمیم.  

درمانش؟ نه فراموشی، نه انتقام—بلکه شناخت، بیان، و رهایی.

 

---

 

🌀 یه نگاه اسطوره‌ای:

 

در اسطوره‌ها، رنجش اغلب آغاز سفر قهرمانه.  

مثل رنجش زال از جامعه‌ای که طردش کرد، یا رنجش آرش از مرزهایی که باید با جانش تعیین می‌کرد.  

رنجش، اگه درست فهمیده بشه، می‌تونه تبدیل بشه به قدرت، به حرکت، به خلق.

محسن سعیدپور