چرا از داشته های خودمان لذت نمی بریم؟
1. چون ذهن انسان همیشه «کمبود» رو میبینه
ما طوری برنامهریزی شدیم که بیشتر به چیزی که نداریم فکر کنیم تا چیزی که داریم.
این باعث رشد میشه، ولی باعث نارضایتی هم میشه.
> «ذهن میگه: خوبه، ولی بهترش چی؟
> دل میگه: همین لحظه رو حس کن.»
---
2. چون جامعه ما رو شرطی کرده به «بیشتر»
تبلیغات، شبکههای اجتماعی، رقابتها—همه میگن:
«اگه اینو نداری، عقب افتادی.»
و ما یاد گرفتیم که ارزشمون وابستهست به چیزهایی که هنوز نداریم.
> «ما به جای لذت بردن از مسیر، معتاد رسیدن شدیم.»
---
3. چون لذت سطحی، زود اشباع میشه
یه گوشی جدید، یه لباس نو، یه سفر هیجانانگیز—همهشون لذت میدن، ولی موقتیان.
و بعدش، یه خلأ میاد.
و ما فکر میکنیم باید با چیز جدید پرش کنیم.
> «لذت واقعی، از عمق میاد—not از تنوع.»
---
4. چون نمیدونیم کی باید «توقف» کنیم
ما هیچوقت یاد نگرفتیم بگیم:
«کافیه. من راضیام.»
و این نارضایتی دائمی، تبدیل میشه به یه سبک زندگی.
> «راضی بودن، هنر فراموششدهی عصر مدرنه.»
---
5. چون از سکوت میترسیم
وقتی چیزی نداریم که دنبالش باشیم،
سکوت میاد.
و سکوت، یعنی روبهرو شدن با خودمون.
و خیلیا ترجیح میدن فرار کنن تا روبهرو بشن.
> «دنبال کردن چیزهای جدید، گاهی فقط یه راهه برای فرار از خود.»
---
🧭 راه حل؟
نه ترک دنیا، نه انکار میل، بلکه آگاه شدن.
یعنی بدونی که میل هست، ولی تو بردهش نیستی.
یعنی بتونی بگی:
«من اینو دارم، و ازش لذت میبرم—even اگه بهترش هم باشه.»
نویسنده محسن سعیدپور
